Ode aan de verdwenen cache, soms is niet vinden ook goed

Af en toe, dan zie ik ‘m liggen, het papiertje met het coördinaat van misschien wel de meest pakkende Multicache die ik ooit gelopen heb. Toen was ie al lang niet meer in optimale toestand, maar dat maakte niets uit. Het verhaal was zo geweldig, zo perfect passend bij de omgeving en de waypoints, die sloten weer exact aan bij wat je zag. Er was zoveel aandacht besteed aan het overbrengen van het gevoel van het verhaal, dat het bij mij een diepe indruk achterliet.

Ik nam me meteen voor om ook de andere caches van deze cachelegger te gaan lopen, want ongetwijfeld zouden die even fraai zijn. Helaas zou het er nooit van komen. Gezien de afstand lukte het niet om snel weer die kant op te gaan. Vervolgens kwam er een need maintenance log op de cache. Zeer terecht, maar ook pijnlijk, vooral toen duidelijk begon te worden dat die maintenance er nooit meer zou komen.

Redden?
In mijn hart wilde ik niets liever dan naar de cache gaan en die redden, want ik zag een prachtige cache heel langzaam verloren gaan. Mijn verstand hield me tegen. Hoe kon ik nou een cache redden wanneer de cachelegger niet eens reageerde op berichten van de reviewers, laat staan op mijn emailtjes met de vraag of ik misschien zou mogen helpen?

De cache belandde in het archief, net als alle andere caches van de cachelegger. Dat deed pijn, want het bevestigde het onvermijdelijke, de kans ooit nog deze mooie caches te kunnen doen was voorgoed voorbij.

Jaren later
Inmiddels zijn we enkele jaren verder. Het toeval bracht me vlakbij de plek van de caches. Waar ik al die tijd over twijfelde zou eindelijk bevestigd worden. Alles moest er nog zijn, immers wie zou het weggehaald hebben, de cachelegger zelf zeker niet. Maar dan? Zou ik met de spullen de zaak kunnen herstellen? Moest ik dat willen, een cache op een flinke afstand van huis, waardoor onderhoud plegen een flinke opgave zou worden. Mijn hart zij meteen weer ja, mijn verstand twijfelde.

Gelukkig bleek ik de keuze niet meer te hoeven maken. Na lang zoeken vond ik bij het beginpunt slechts een gat in de grond. Bij de eindcache lagen nog wat planken. Een teleurstellende afsluiter maar wel een die rust geeft. Het was prachtig, maar het is goed zo.

Waddeneiland, ook al zal je dit nooit lezen, dankjewel voor misschien wel de mooiste Multicaches die er destijds waren.