Geocachen in Berlijn – Marieke Suur

Vier dagen in april stonden al enige tijd gereserveerd in de agenda’s van mijn dochter (J) en mij. J wilde mij graag Berlijn laten zien. Een stad waaraan zij haar hart heeft verloren.
Maar…met het vliegtuig? Nee, dat zul je mij nooit zien doen. Dacht ik. Al jaren. Totdat mijn man het plan opvatte om in de zomer naar New York te gaan. Ja, hij had zo zijn redenen daarvoor en had onze meiden (drie in getal) al lekker gemaakt. Dus voordat ik wist was besloten: wij gaan in de zomer naar New York. Wij? Ik dus niet. Nooit niet.
Maar ja, wanneer je hoort dat het via IJsland gaat…? Dan wordt het toch wel erg interessant. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb een cursus tegen vliegangst gevolgd en om dit te doen beklijven moest ik binnen drie maanden zeker weer het vliegtuig in.
Ja, naar Berlijn dus. Dat had J mooi bedacht. En wat doe je dan als rechtgeaarde geocacher? Juist, je kijkt even of er nog wat interessants te doen valt op het gebied van cachen. J houdt er helemaal niet van dus ik dacht: alleen maar even kijken kan geen kwaad. Maar…wanneer je dan al die rondjes, groen en blauw, oranje en rood etc. op die kaart ziet, honderden, nee, het lijken er wel duizenden, dan ga je voor de bijl.

Een middag Geocachen

Dus, toen bekend was waar we zouden overnachten heb ik bedisseld: wat je ook wilt, ik vind het oké, maar één middag wordt gereserveerd voor cachen.
Nou, dat was goed, als ik maar niet dacht dat ze mee zou gaan. Nee hoor, geen probleem, dat is ook niks: geocachen met iemand die er de lol niet van inziet. Dat is hetzelfde als gaan chinezen met iemand die niet van nasi en bami houdt…!
Dus…zo gezegd zo gedaan: ’s morgens naar de botanische tuin in Berlijn (de grootste van Europa) en in de middag gaat J lekker struinen door een leuk wijkje en ik ga op pad met pen, klein schaartje (om als pincet te dienen, en ja, hij komt ook nog door de vliegveldcontrole ) en een magneet. Tja, het is wel het minste wat ik kan meenemen, maar daar moet ik me maar mee zien te redden.

Ik heb het Tempelhof op het oog: een interessante plek (een soort lost place maar dan niet echt “lost”, alleen heeft het een hele andere invulling gekregen dan waar het oorspronkelijk voor bedoeld was) waar geschiedenis, cultuur en ontspanning hand in hand gaan. Vroeger was deze plek (een 303 hectare groot terrein) een vliegveld, al vanaf 1922. Toen Hitler aan de macht was werd dit vliegveld vergroot en gebruikt door de Wehrmacht en in ‘45 en ‘46 werd Tempelhof door de Amerikanen gebruikt. Ten tijde van het ijzeren gordijn, toen Berlijn in tweeën werd verdeeld: West en Oost, was dit vliegveld de luchtbrug (en enige mogelijkheid tot verplaatsen) tussen West-Berlijn en de rest van Europa, maar toen de muur in 1989 viel is dit vliegveld geleidelijk “uit de gratie” geraakt. Er kwam een nieuw vliegveld buiten Berlijn waardoor Tempelhof sinds 2004 niet meer in gebruik is als luchthaven.Het terrein kwam braak te liggen totdat in 2014 werd besloten dat dit oude vliegveld gebruikt zou gaan worden als plek voor recreatie, natuur en ontspanning voor de inwoners van Berlijn.

Je kijkt je ogen uit
Wanneer je hier voor het eerst komt kijk je je ogen uit: wandelaars, hardlopers, fietsers, longboarders, vliegeraars, bowling, basketball, BBQ- gebieden, hondenuitlaatplekken, tuintjes, zonneaanbidders, je kunt het zo gek niet bedenken of het is hier te vinden. En…niet te vergeten: geocaching natuurlijk .In dit recreatie- en ontspanningsparadijs ligt namelijk (naast wat losse caches) een trailtje van zo’n 5 km. bestaande uit 13 caches.Op naar Tempelhof dus.

Het is een heerlijk warme zonnige dag (wat een mazzel hebben we: 26 gr. in april) en wanneer ik door het hek naar binnen loop (nee, er hoeft niet betaald te worden) zie ik vele mensen op net zoveel verschillende manieren zich ophouden op dit grote veld. Het lijkt wel of heel Berlijn vrij heeft om deze mooie dag op Tempelhof door te brengen.
Gelukkig heb ik een doel, anders zou ik niet weten waar te kijken. Nu pak ik mijn mobiel en tik op de eerste cache van de in Nederland al gedownloade lijst. Ja, een geocacher gaat goed voorbereid op reis ! Op naar cache nummer 1. Niet ver vanaf de ingang. Ik loop richting een oude spoorlijn (ook al zo “lost”) waarvan zo op het eerste gezicht niet duidelijk is waarvoor deze diende. Hij loopt namelijk dood.

Ziet er wel leuk uit zo: her en der schieten boompjes op en rond de rails de lucht in. Wanneer ik in de buurt kom zie ik een meisje wat rondkijken en net op haar fiets stappen. Mmm, lijkt verdacht veel op een medecacher. Maar dat zal wel niet. Toch? Op het nulpunt schiet de stress omhoog: muggles op nog geen drie meter die lekker op het gras zitten te chillen. Ik was er al bang voor: makkelijk gaat het niet worden hier om ongezien te cachen. Maar…wel uitdagend .
Een tweede uitdaging ligt op de loer: in de hint staat: steen, maar welke? Zoals iedereen weet: wanneer je rails zegt zeg je gelijk steen. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. Help!
Maar goed, met de rug naar de muggels toch maar eens wat stenen uitgeprobeerd. En nog wat. En nog meer en….aha! hebbes. Een filmkokertje onder een wat grotere steen. Blij (ja, altijd weer dat voldane gevoel wanneer je de cache vindt) log ik op het rolletje, leg de cache weer netjes weg en…zie dat de chillende mensen totaal geen oog hebben voor mijn activiteiten. Pfffff!

Iedereen doet zijn eigen ding
Op naar de volgende. Dat is een ‘losse cache’, niet horend bij het rondje. Natuurlijk pak ik die ook even mee. Ook één bij rails maar iets meer verdekt door bosjes. Het kost me wat meer tijd om deze te vinden, maar na 10 minuten is het raak. Ook hier mensen in de buurt (tja, waar niet op dit veld…) maar het valt me op dat iedereen zich met zijn eigen dingen bezighoudt. Wel anders dan in Nederland waar je al gauw bekeken wordt. Om het hele veld staat een hek. De caches van de trail liggen vooral in het begin allemaal langs het pad wat zich aan de buitenkant van het veld bevindt. Cache 2 van het rondje ligt bij het hek. De hint geeft iets prijs van de locatie (steen, steen, metaal, steen) zodat ter plekke het rolletje snel getekend kan worden.

Ook de volgende cache zit bij het hek. Heel listig verstopt in een klein gaatje in de betonnen paal. Echt helemaal onvindbaar en onzichtbaar voor wie dit niet weet. Met mijn pink voel ik dat er wat weggestopt zit. Maar hoe hierbij te komen? Dat schaartje wat ik bij me heb gaat ws niet lukken. Ik kijk om me heen en zie iets verderop een takje liggen. Een uitstekende tool voor dit soort werk en na enig gepriegel komt het “vodje” tevoorschijn. Gewoon zonder zakje of petling. Maar het werkt: helemaal droog en goed te beschrijven.

Op mijn lijst zie ik dat de volgende cache niet bij het rondje hoort, maar deze gaat natuurlijk wel gezocht (en hopelijk gevonden) worden .
De pijl wijst in de richting van een soort rode vuurtoren van zo’n 10 meter hoog. Het lijkt erop dat ik daar moet wezen. He, is dat niet…ja, dat is ze inderdaad: het meisje op de fiets die ook al in het begin is gesignaleerd. Zou dat dan toch…? Ach, ik ga het gewoon vragen. In mijn beste steenkolen Duits. Ze kijkt eerst verbaasd maar begint dan te lachen: inderdaad, ze is aan het cachen. We raken wat aan de praat en ik hoor dat ze pas een aantal weken bezig is. Haar vriend doet het al langer maar die moest vandaag werken dus is ze alleen op stap. Ze is hier al wat langer aan het zoeken maar kan de cache niet vinden.

Samen zoeken we verder. Boven ligt hij niet zegt het meisje, daar heeft ze al gezocht. En haar GPS geeft aan dat ie beneden moet liggen. He? Dat kan toch niet? Een GPS die aangeeft hoe hoog iets ligt? Ik kijk dan toch maar goed naar boven: de treden omhoog zijn van staal (lekker handig voor het signaal ). Elke trede bekijk ik aandachtig en…aha…onder de laatste tree van boven zie ik een grijs rond “dingetje” zitten. Haha, gevonden. Ik roep het meisje en samen lopen we lachend naar boven. Gezusterlijk loggen we de cache. Nog even een foto. Dit was haar laatste voor vandaag. We roepen ‘auf wiedersehen’ al zal dat wel een utopie zijn.

Insectenhotel
Nummer 4 is langs het pad in een boom: het bekende insectenhotel. Niet moeilijk te vinden, wel lastig van de tak af te krijgen zonder hulpmiddelen. Een stok biedt uitkomst maar ook dat kost wat moeite. Vooral het terugplaatsen is lastig. Ik vraag me ook altijd al af hoe dat gaat met hengelen: eruit halen lijkt me niet het probleem, maar het terughangen…! Zo slordig hè wanneer dat niet lukt en je de cache beneden moet laten liggen…!
Over hengelen gesproken: aan de volgende cache waag ik me maar niet: hoog in een boom, de eerste tak is te hoog om in te klimmen en al was dat niet zo: ik zie mezelf dat nog niet doen in mijn korte rokje onder toeziend oog van vele jongeren . Nee, die pret gun ik ze niet.
Dus maar een DNF loggen. O nee, ik schrijf een write note met daarin bovenstaande. Want ja, gevonden is tie wel maar gelogd niet.

Na nog drie gelogde filmkokertjes (achter een bord, aan een hek en onder een steen) kom ik uit aan de andere kant van het veld. De zon steekt maar maakt het lopen hier een groot feest. Hier aan de andere kant is het een drukte van belang: hele gezinnen heb zich op het gras gezet met BBQ’s, muziekinstallaties (ze staan zachtjes), gitaren, boeken, fietsjes etc. Het is één grote gezelligheid.

Iets verderop is een gebied waar allerlei tuintjes zijn ontstaan. Een soort volkstuinencomplex maar dan veel kleiner. Tussen alle planten, zaaisels, gieters en schoffels staan zelfgemaakte banken, stoelen en zonweringen. Wat een prachtig gezicht. Dit is echt genieten. Hier loop ik een tijdje te dolen en me te vergapen aan het leven van de Berlijners.

Cache in holle tak
Dan weer verder want er staan nog wat opdrachten te wachten op mijn mobiel.
Nr. 9 is even buiten bedrijf dus loop ik door naar 10. Hier een stuk met bomen en struiken op een soort heuvel. Je hebt een prachtig zicht op de omgeving en het 500 m. lange (ja echt) vroegere luchthavengebouw. Hitler wist wel wat hij mooi vond en waarmee hij goede sier kon maken…!De cache zit mooi verstopt in een soort holle tak in een dode boom. Het is een prachtig plekje en krijgt een favo.

Helaas moet ik hierna een echte DNF loggen. Het lijkt toch echt niet zo moeilijk te zijn: op een heuvelachtig terrein waar het voor kinderen op hun fietsjes heerlijk crossen is: heuvel op, bobbel af, bochtje om, even slippen…! Hier moet ie dus liggen. Maar hoe ik ook zoek: hij laat zich niet zien. Een vader met twee zoontjes is hier aan het fietsen. De vader stopt en vraagt wat ik zoek. Ik vertel hem over het spelletje (ja, mijn Duits is nog niet zo belabberd dat hij “geocaching” niet begrijpt ). Hij vertelt dat hij dat ook een paar keer heeft gedaan maar niets heeft gevonden. Hij zoekt even mee maar helaas, na 3 kwartier geef ik het op. Hij wenst me succes en verder ga ik weer. Toch wel leuk zo’n terloopse ontmoeting met iemand ‘In den vreemde’.
De laatste van dit rondje ligt vlakbij het al eerder genoemde vliegveldgebouw.

Ik kom uit bij een groot informatiebord. Ja, daar kan ie natuurlijk overal zitten en ik begin te zoeken, maar heb al snel door waar de cache zich eventueel zou kunnen bevinden: waar de poten van het bord in de grond steken, zitten zwarte afdekdopjes die je eraf kunt halen. En ja hoor, diep verborgen in zo’n dopje zit een zakje met het logrolletje.
Zo, het rondje is af.

Hoe kun je hier nu ongemerkt loggen?
Maar…er ligt nog één cache midden op het veld. Ik loop zuchtend en steunend (ja, ik heb er vandaag al heel wat kilometers opzitten in de hete zon, dus dan mag het) richting het nulpunt. Zo’n 500 meter lopen. Over gras met allerlei gaten. Maar goed, uiteindelijk kom ik er toch. Langzaam kom ik bij de plek waar de cache moet liggen. He? Midden op de voormalige  landings- en startbaan? Maar daar is niets waar een cache in kan zitten. Toch? Ik zie op het asfalt een grote gele ster. En precies in het midden op het snijvlak van de lijnen zit een zwart iets.

Zou dat…? Ja, dat zou. Maar hoe kun je hier nu ongemerkt loggen? In de listing staat dat je maar net moet doen of je je veters lust of iets dergelijks. Jaja, aan één kant van de baan is het druk, aan de andere kant niet. Dus met de moed der wanhoop begeef ik me naar de plek, buk me met mijn rug naar de jongelui die aan de ene kant staan en…doe net of het de normaalste zaak van de wereld is. Ik pak het zwarte kokertje en log het rolletje. Gewoon of dit mijn dagelijkse werk is.
Wanneer ik klaar ben kijk ik op: echt waar: er is niemand die interesse toont in die vrouw die daar midden op de baan wat uit het asfalt haalt.
Wat een mensen die Berlijners!

Terug in Nederland log ik de gevonden caches. Ik kan nu lekker alles nog een keer overdoen. In gedachten beleef ik deze dag opbnieuw. En loggen in het Duits? Nee, gewoon in het Nederlands. Heb jij weleens een Duitser een log in het Nederlands zien schrijven? Inderdaad! Ik doe het dus ook in het Nederlands. Ik ben tenslotte een rasechte hollander! En dat mag iedereen weten….

Cachen in Berlijn? Ik raad het iedereen aan. Niet omdat de caches zo veel verschillen van die in Nederland, maar de stad is zo ontzettend mooi en de mensen zijn zo aardig en relaxed.
Ja, hier wil ik nog weleens naartoe!